Rilski Monastyr i Góry Riła (masyw Maliowicy)

Rano dosyć dobrze wyspani (choć budzili nas ludzie korzystający z megagłośnej maszyny do kawy) wsiedliśmy w pociąg do Koczerinowa, w którym wylądowaliśmy o 9:30. Niestety uczyniliśmy to ze złej strony i musieliśmy poczekać aż pociąg odjedzie, żeby przejść na drugą stronę torów. W tym czasie odjechał jedyny autobus do Rilskiego Monastiru (31 km stąd). Wkurzeni jak nie wiem co zaczęliśmy iść drogą licząc na okazję.

Podeszliśmy trochę wyżej i naszym oczom ukazał się cudowny widok: stojąc w cieniu nielicznych rahitycznych sosenek wyrastających z kamienistego gruntu koło pomnika Iwana Rilskiego, po przeciwległej stronie Doliny Strumy, którą biegła kolej widzieliśmy obłe szczyty porosłe żółtą od słońca trawą. Przed nami majaczyły ostre szczyty naszego celu: Riły, tonące gdzie w lasie reglowym. Kawałek do Koczerinowa podjechaliśmy stopem: furgonetką wypełnioną bułkami. Na rynku po kawie i bule ruszyliśmy dalej, bo żadnych autobusów stąd nie było. Przechodzimy przez Koczerinowo i mamy okazję podziwiać małomiasteczkową idyllę: jednopiętrowe domki lub kamienice z okiennicami, kryte dachówką, z odpadającym tynkiem, porośnięte gdzieniegdzie winoroślą. Brukowane uliczki są puste, bo skwar trzyma ludzi w domach. W niezłym gorącu przewędrowaliśmy 8 km do Riły. Uwagę naszą zwrócił cmentarz: wszystkie groby były otoczone jakiejś metrowej wysokości płotkami. Okazało się, że to przeciw psom, żeby nie dobrały się do grobów.

W Rile szczęście się do nas uśmiecha: jest autobus do Rilskiego Monastiru. Chłodzeni wietrzykiem wspinaliśmy się pięknym wąwozem wśród sosen coraz wyżej i wyzej by po 40 minutach wylądować w Rilskim Monastirze.
Rilski Monastir jest jednym z najbardziej znanych zabytków w Bułgarii (całkiem zasłużenie), ale przez to zatłoczonym. Surowy z zewnątrz i przecudny od wewnątrz, gdzie trzypoziomowe krużganki z arkadami w biało-czarne pasy okalają cerkiew. Ta z kolei jest pomalowana na biało-czarno lub biało-czerwono z niezliczonoymi malowidłami o motywach religijnych i nie tylko.

Po wyjściu z klasztoru zatrzymaliśmy się i pożegnaliśmy: Iwona z Marcinem poszli na camping odpocząć i dopiero nazajutrz wyruszyć. Ja, o ile chciałem prejść zaplanowaną trasę i zdążyć na 5 września do Stambułu musiałem wyruszyć dzisiaj. Co też uczyniłem o 14.30 serdecznie żegnając się z bardzo miłą parą.

Już na starcie mi się podobało: las z sosną, potem kosówka i wreszcie grań z widokami. Czułem się jak w Tatrach tylko widoki były dużo rozleglejsze. Po jakichś 2.5 godziny dochodzę do grani głównej tego pasma Riły. Pownienem zdążyć przed zmrokiem do Schroniska Maliowica, czego się obawiałem. Wchodzę na bliźniacze szczyty Malik Mramorec (2598 m.) i Goljam Mramorec (2602m). Grań przypomina zachodniotatrzańską, nie za duży spadek, trewa, porozrzucane kamienie. Bardzo szeroką granią wchodzę na najwyższy szczyt tego pasma Riły - Maliowicę (2729 m.). Tu pod nogami otwiera mi się przepaść opadająca jakieś 300 m w dół do Jeleńskiego Jeziora, a w koło postrzępione turnie, rumosze skalne. I takie poplątanie ostrych i łagodnych gór jest w calej Rile.

Już po zmierzchu, mijając po drodze pierwszych bułgarskich turystów, doszedłem do schroniska (Chyża Maliowica). Za łóżko zapłaciłem 10 lewa (czyli 20 zł) - dwa razy więcej niż Bułgarzy - skandaliczna dyskryminacja! Takie szykany były we wszystkich schroniskach z jednym wyjątkiem. Jedząc i pijąc sobie zupki pogadałem z miłą grupką bułgarskich studentów. Gratulwoali mi awansu Polski do Mistrzost Świata w Korei i Japonii (tego wieczora Polacy wygrali z Norwegią). Niestety nie było prysznica, więc po małej kąpieli w umywalce, po czterech nocach w pociągach albo na stacjach, w końcu położyłem się w łóżku.

Komentarze (0)