Palmyra - rzymska oaza na środku pustyni

Rano miałem rzadką okazję wziąć udział w mszy prawosławnej po arabsku.

Tuż po południu pojechaliśmy do Hims, gdzie złapaliśmy mikrobus do słynnej oazy na Pustyni Syryjskiej - Palmyry.
Gdy wysiedliśmy upał o mało nie zwalił nas z nóg, choć była już osiemnasta. Poszliśmy w kierunku ruin rzymskich, zwiedziliśmy świątynię Baala, z której rozciągał się widok na bajkową oazę z palmami. Spotkany stary Arab zaproponował, że za niewielką sumę zawiezie nas swoim czterdziestodziewięcioletnim Mercedesem na szczyt pobliskiej góry, na której wznosił się malowniczo arabski zamek. Stary Mercedes dziarsko piął się niesłychanie stromą drogą, a we wnętrzu razem z nami podskakiwały i kołysały się kolorowe frędzelki, maskotki, dywaniki, szklaneczki. Pan miał w środku nawet... mały telewizor.
Wjechaliśmy na górę tuż przed zachodem słońca. Ze szczytu roztaczał się wspaniały widok na rzymskie ruiny, oazę, współczesną Palmyrę, a przede wszystkim na pustynię, którą przecinały liczne grzbiety zupełnie nagich, skalistych i beżowych gór.
Mimo zapewnień kierowcy, że znajdzie nam tani hotel, poprosiliśmy, żeby odwiózł nas z powrotem do ruin leżących za miastem. Poczekaliśmy aż się ściemni i starą rzymską ulicą wyznaczoną przez kolumnady weszliśmy w głąb ruin. Tam po krótkich poszukiwaniach znaleźliśmy przytulną świątynię Jowisza z zachowanymi metrowej wysokości murami oraz całkiem równą posadzką, na której rozłożyliśmy karimaty i śpiwory. Przed północą położyliśmy się spać w budowli liczącej sobie prawie 2 tysiące lat, z widokiem na bajecznie rozgwieżdżone niebo, przy akompaniamencie niezwykle porywistego wiatru, który zerwał się wieczorem oraz śpiewu muezina dochodzącego z miasta.

Komentarze (0)